HMB – nie wspomaga odchudzania u osób prowadzących siedzący tryb życia 

HMB – nie wspomaga odchudzania u osób prowadzących siedzący tryb życia

HMB, czyli beta-hydroksy-beta-metylomaślan, to substancja znana z dość dużej ceny oraz niemałej ilości sprzecznych badań. Mimo to z chęcią sięgają po nią m.in. osoby redukujące masę ciała, uznające ją za pomocny produkt w osiągnięciu zakładanego celu. Faktycznie musi być coś na rzeczy, ponieważ w odczuciu subiektywnym wspomaga wiele planów redukcyjnych. Jednak czy w każdej życiowej aktywności sprawdza się równie dobrze? Wygląda na to, że nie. Opublikowane niedawno badania na szczurach prowadzący „siedzący” tryb życia, wydają się ujawnić mało prozdrowotne właściwości HMB dla zachowania zdrowia i szczupłej sylwetki.

Wspomniane badanie prowadzono przez 4 tygodnie. W tym czasie jednej z grup podawano HMB, a drugiej placego. U grupy przyjmującej HMB stwierdzono wyższy stosunek między powierzchnią pod krzywą insulinemii i glikemii podczas testu tolerancji glukozy, upośledzenie wrażliwości na insulinę w wątrobie i mięśniach szkieletowych, zmniejszenie ogólnej ilości transportera glukozy 4 (GLUT 4) oraz jego zawartości w błonach plazmatycznych mięśnia płaszczkowatego, wzrost nieestryfikowanych kwasów tłuszczowych (NEFA) w surowicy krwi i redukcję obszaru przekroju włókna mięśnia płaszczkowatego. Badacze wywnioskowali, że HMB osłabia wrażliwość na insulinę u zdrowych szczurów prowadzących „siedzący” tryb życia, co w dłuższej perspektywie czasu może prowadzić do zwiększonego ryzyka rozwoju cukrzycy typu 2.

JAK TO SIĘ MA DO OSÓB NA REDUKCJI

Jak mówi stare chińskie przysłowie: nie wszystko dobre dla siedzących, co jest dobre dla ćwiczących. A może to nie chińskie przysłowie... Tak czy inaczej przytoczone słowa bardzo dobrze obrazują dwulicowość HMB w dziedzinie wspomagania redukcji, odchudzania. Wygląda na to, że omawiana substancja sama w sobie nie ma właściwości wspomagających odchudzanie, a wprost przeciwnie – zwiększając insulinooporność sprzyja rozwojowi otyłości, a w późniejszej fazie również cukrzycy typu 2. Na podstawie przytoczonego badania o zwiększającej się insulinoopornosci świadczyć może zwiększona ilość wytwarzanej przez organizm insuliny niezbędnej do transportowania przyjętej glukozy. Oznacza to, że transport glukozy w organizmie idzie bardziej opornie. Glukoza przechodzi bardziej opornie do miejsc docelowych (komórki mniej chętnie ją przyjmują).

Podsumowując ten cały opór do przyjmowania glukozy – im bardziej idzie to wszystko opornie, tym większa jest wspomniana insulinooporność. Zmniejszona ilość transportera glukozy 4 (zależnego od insuliny) nie pomaga w przyjęciu spożytej glukozy przez komórki. Do tego zauważyć można inne wskaźniki rozwijającej się insulinooporności jak np. wzrost stężenia nieestryfikowanych kwasów tłuszczowych we krwi. A teraz najważniejsze, czyli jak insulinooporność wspomaga tworzenie się otyłości... Najczęściej w przyrodzie bywa tak, że zawsze znajdzie się chętny na coś co inni niechętnie przyjmują. W tym przypadku kiedy komórki (np. komórki wątroby, bądź mięśni) nie są chętne do przyjmowania glukozy to z chęcią (a przynajmniej do pewnego „dużego” stopnia) przyjmą ją komórki tłuszczowe. Taka sytuacja prowadzi do gromadzenia nadmiernej ilości tkanki tłuszczowej oraz rozwoju dalszych dobrze znanych konsekwencji zdrowotnych.

Być może HMB działa inaczej na ćwiczących, albo najzwyczajniej w świecie tak samo jak na osoby siedzące, tylko tyle, że wspomagając regenerację organizmu umożliwia prowadzenie intensywniejszych treningów, które to z całą pewnością redukcję wspomagają. Treningi tym samym mogą niwelować negatywne działanie HMB w materii odchudzania, dzięki czemu bilans HMB+trening może wychodzić in plus, a HMB+siedzący tryb życia już niekoniecznie.

Literatura:
Yonamine CY et al.: Beta hydroxy beta methylbutyrate (HMB) supplementation impairs peripheral insulin sensitivity in healthy sedentary Wistar rats. Acta Physiol (Oxf). 2014 Jun 24. doi: 10.1111/apha.12336. [Epub ahead of print]