BPC-157 w formie stabilnych soli – garść informacji 

Ten peptyd zyskał sobie w ostatnich latach sławę ze względu na rewelacyjne właściwości regenerujące, jednak znany był głównie pod postacią proszku w fiolkach do przygotowania roztworu do iniekcji. W sporcie mniejsze lub większe kontuzje są powszechnym zjawiskiem, dlatego właśnie szczególnie sportowcy najchętniej sięgają po BPC-157.

BPC to skrót od Body Protection Compound, nazwy świetnie obrazującej działanie tej substancji. Została ona opracowana na bazie substancji naturalnie występującej w naszym ustroju, w żołądku. W bazach medycznych jest wiele publikacji na temat peptydu BPC-157, które tworzone są od kilkudziesięciu lat, jednak pomimo świetnych rezultatów i bardzo bezpiecznego profilu działania, BPC-157 nie doczekało się jeszcze oficjalnego zastosowania w medycynie. Obecnie na rynku BPC dostępne jest jako research chemical oraz od niedawna jako nowość, w formie kapsułkowanych suplementów diety, które zawierają bardziej zaawansowaną formę chemiczną tego peptydu.

Garść faktów na temat działania BPC

Przyjrzyjmy się najpopularniejszym funkcjom BPC, które zostały odkryte w badaniach.

Efektywnie przyspiesza regenerację tkanek skóry i ścięgien

BPC-157 ma działanie przyspieszające wzrost fibroblastów, a następnie stymulujące produkcję cząsteczek kolagenu. Dzięki temu ma spory potencjał, jako preparat na przyspieszenie gojenia ran i regeneracji urazów. Potwierdzono takie działanie w licznych badaniach, między innymi w eksperymencie, podczas którego stosowano BPC w formie kremu lub iniekcyjnie na rany wywołane poparzeniem. Jak się łatwo domyślić, sprawność regeneracji z BPC była dużo szybsza. Inne eksperymenty przeprowadzano na gryzoniach z uszkodzeniem ścięgna Achillesa. Wprowadzenie kuracji z BPC wpływało na zmniejszenie rozmiaru i głębokości ubytku ścięgien, a następnie przywrócenie ich pełnej nienaruszalności. Z anegdotycznych doniesień, sportowcy w praktyce również doświadczają znacznie sprawniejszej regeneracji, gdy decydują się na iniekcje z BPC-157, a szczególnie rozpowszechnioną techniką jest wstrzykiwanie podskórne bezpośrednio w okolicy uszkodzonej tkanki.

Wspomaga regenerację śluzówki żołądka i jelit

Działanie BPC-157 sprawdzano między innymi na szczurach w trakcie rekonwalescencji po różnego rodzaju zabiegach chirurgicznych na jelitach, między innymi na ich skracaniu i zespalaniu. Po takim zabiegu potrzebna jest dość szybka regeneracja, by układ trawienny działał bez problemów, dlatego BPC stanowiło sporą nadzieję. Efektywność BPC w takich przypadkach była wyraźnie lepsza niż w grupie kontrolnej, a konkretniej notowano: zmniejszenie obrzęków i mniejszą liczbę granulocytów, sprawniejsze gojenie rany, szybszą syntezę kolagenu i zmniejszenie martwicy tkanek. Również w eksperymentach na zwierzętach z wrzodami żołądka BPC-157 pozwalało zredukować objawy choroby i poprawić stan śluzówki.

Pozytywnie wpływa na układ nerwowy

Najgłośniejsze i najbardziej spektakularne efekty dotyczą wpływu na regenerację układu GABA i przyspieszanie powrotu do homeostazy po nadużywaniu leków i używek, które działają na ten właśnie układ. Badacze donoszą, że BPC znacznie ogranicza proces budowania tolerancji an działanie benzodiazepin (sprawdzano konkretnie diazepam), wzmacnia ich działanie, dzięki czemu możliwe jest stosowanie mniejszych dawek, oraz wspomaga utrzymanie homeostazy kompleksu receptora GABA.

Z pozostałych działań, zauważono poprawę oporności na działanie neurotoksyn, szczególnie tych degenerujących neurony dopaminergiczne. W testach na gryzoniach BPC nie ustępowało też szczególnie w działaniu lekom przeciwdepresyjnym, a konkretnie imipraminie, która często stosowana jest jako lek referencyjny do pozytywnej grupy kontrolnej.

Czym wyróżnia się BPC w wersji stabilnej soli?

Jest to forma, w której BPC związany jest dodatkowo z którymś z aminokwasów: arginina, ornityna, lizyna w formie izomerów L-, D- lub DL-, przy czym dla L-Argininy (sól BPC z dwiema cząsteczkami l-argininy) notowane były najlepsze parametry, dlatego jest to forma preferowana.

Autorzy tej formy BPC sugerują również, że jej parametry ulegają jeszcze większej poprawie, gdy ta jest w towarzystwie któregoś z cukrów z tej grupy : D-Mannitol, trehaloza, sorbitol, przy czym najlepszy jest D-Mannitol.

Ale do rzeczy, jakie są różnice w praktyce? Otóż główną różnicą jest to, że BPC w formie stabilnej soli jest bardziej odporne na działanie czynników środowiskowych i pozostaje nadal aktywne w wysokich temperaturach, dzięki czemu może być umieszczane w kapsułkach bez konieczności przechowywania w lodówce (tak jak w tradycyjnej formie iniekcyjnej) i bez obaw o utratę działania. Jak widać w poniższej tabeli, stabilne sole BPC nie rozkładają się nawet po 16 dniach w wodzie o temperaturze 50 stopni Celsjusza, w przeciwieństwie do zwykłego octanu BPC, którego ilość spadła do 21,3%.

Pewne różnice są także w stabilności w środowisku kwaśnym, co ma znaczenie gdy BPC ma być przyjmowane doustnie i będzie miało kontakt z kwasem żołądkowym, a właśnie tak jest przy BPC w kapsułkach, czyli najpopularniejszym zastosowaniu soli aminokwasowych. Poniżej w tabelach możecie zobaczyć jak kształtuje się „przeżywalność” BPC w formie octanu i soli argininowej w pH o wartości 2, 3 i 4, w przeciągu kilku godzin po aplikacji.

Ostatnią, najbardziej oczywistą różnicą, jest komfort użytkowania. Bez wątpienia zdecydowana większość woli po prostu połknąć kapsułkę i popić wodą, niż angażować się w przygotowywanie roztworu o odpowiednim stężeniu, trzymanie go w lodówce i wykonywanie regularnych zastrzyków, a te gdy mają być wykonane zgodnie z zasadami higieny, wymagają każdorazowo całego rytuału.

Kto opracował BPC Stable Salt?

Tę formę peptydu BPC opracowano już dość dawno, ponieważ o patent wystąpiono już w 2013 roku, a pierwsze wzmianki na jej temat znaleźć można nawet w publikacjach sprzed kilkunastu lat. Wynalazcą stabilnej formy soli amonokwasowych BPC-157 jest chorwacki naukowiec Rudolf Rucman, a właścicielem patentu słoweńska firma Diagen d.o.o. To właśnie naukowcy z Diagenu wnieśli najwięcej do naszej obecnej wiedzy na temat BPC-157, zarówno w wersji stabilnej soli, jak i tej tradycyjnej, iniekcyjnej.

Źródła:

• https://link.springer.com/article/10.1007%2Fs00595-006-3498-9
• https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4717094/
• https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11718984
• https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14554208
• https://patentimages.storage.googleapis.com/92/4e/d9/26c71edb488e84/EP2968442B1.pdf